De zomer loopt naar zijn einde toe. Dat merk je aan het diepe, vermoeide groen van de bomen. het dorstige van het gras, de hitte die de stenen ook als het donker is uitstralen. Ik heb met Bernard een mooi traject afgelegd, vind ik. En ergens voel ik me trots. Ik denk terug aan de bleke, ongeschoren en wat verfromaaide man die ik deze winter leerde kennen. Weggedoken in zijn donkere, duffe huis. We hadden elkaar gevonden in het wielrennen, en dat had ik aangegrepen als manier om zijn vertrouwen te winnen.
En het werkte. We keken samen naar de Tour de France, Bernard bloeide open. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, en grapjes op de briefjes waarmee we nog steeds met elkaar communiceerden. Soms lagen er al briefjes voor me klaar als ik op bezoek kwam. Met anekdoten en verhalen over zijn leven, zijn ervaringen. Bernard had voluit geleefd, het avontuur niet geschuwd en had geen spijt van de littekens die dat met zich mee bracht. Het deed hem klaarblijkelijk deugd om op die manier te kunnen vertellen en zijn verhalen en ervaringen te delen. Ik maakte er een gewoonte van bijna dagelijks bij hem langs te gaan. Het vertrouwen die ik zo met hem opbouwde zorgde voor kleine veranderingen. De rolluiken bleven omhoog. Er sloop licht de woning binnen. Bernard ruimde op. Scheerde zich. Liet, eerst voorzichtig maar toen hij het nut ervan ervoer, veranderingen en verbeteringen in zijn woning toe die hem het leven comfortabeler maakten. Yolande was eerst sceptisch geweest toen ik haar voorstelde hoe ik het wou aanpakken. Ze had liever de grove borstel gebruikt. Ze volgde minutieus alle vorderingen op, en daar waar ze eerst nog met strenge hand wou bijsturen raakte ze langzaam van mijn aanpak overtuigd en liet ze de teugels vieren. Langzaam kreeg ik mijn vrijheid als hulpverlener terug.
Jonas Pothelm 